Engelen in coronatijd

We zaten midden in de coronatijd en dus moest iedere niet-coronapatiënt pas op de plaats maken, zo bleek. Ziekenhuisspecialisten hadden wel wat anders te doen dan hun ernstig zieke patiënten op te roepen voor behandeling. In het geval van mijn man was dat niet rampzalig: in sneltreinvaart was hij al bijna op het einde van zijn leven aanbeland en had hij vooral goede, professionele en liefdevolle zorg nodig. Dus toen hij op zaterdag 20 maart twee keer was gevallen en niet meer in staat bleek op te staan, was één telefoontje voldoende om Rini en haar collega voor de tweede keer te ontvangen. Ze had er in de tussenliggende tijd al voor gezorgd dat er in onze tuinkamer een hoog-laagbed stond, zodat mijn man kon genieten van de tuin en ’s avonds in bed tv kon kijken. Hij had er al enkele dagen dankbaar gebruik van gemaakt. 

Niet meer uit bed
“We gaan u nu definitief in het bed leggen”, zei Rini, “en u zult er niet meer uitkomen.” En ze vervolgde: “We gaan u het leven zo comfortabel mogelijk maken, al zullen we u nu even pijn moeten doen terwijl we u in bed leggen.” En ze hield woord. Comfortabel maakte ze het hem zeker, de korte tijd die mijn man nog restte, samen met haar collega-verpleegkundigen en -verzorgenden. Razendsnel kwamen ze als ik belde omdat hun aanwezigheid hard nodig was, keer op keer. Intussen waren de dames – jawel, heren, neem hier een voorbeeld aan – volop bezig om ook bij andere, vaak coronapatiënten, zorg te verlenen, medische handelingen te verrichten en de pijn te verlichten. 

Beschermende hulpmiddelen
Mondkapjes zag ik zelden, net zomin als beschermende brillen. Soms waren er wel plastic handschoentjes en meestal desinfecterende gel, maar de dames handelden zoals ze zeer waarschijnlijk altijd handelen: roeien met de riemen die je hebt.
Ik heb een werkzaam leven van bijna 45 jaar achter de rug, heb daarin kennisgemaakt en samengewerkt met bijzonder veel en veelzijdige, vrolijke, hardwerkende en daadkrachtige, wijze mensen, maar zij allen en ik halen het niet bij wat de dames van Vivent mij lieten zien: een ongelooflijke inzet, hoe vroeg of hoe laat het ook was, met een permanent onverwoestbaar optimisme, een geweldige uitstraling en oprechte zorg en aandacht voor de zieke en voor mij als partner. 
Op donderdagochtend 26 maart is mijn man vredig overleden, in alle rust en in liefde, in aanwezigheid van mij en, in de deuropening, mijn lieve schoonzus (verpleegkundige in ruste die de nacht ervoor mee had gewaakt) en Rini. Dankzij de dames van Vivent waren de laatste dagen van mijn man en die van mij en onze kinderen ‘zo comfortabel mogelijk’. 
Wat mij betreft, burgemeester Van Hees, gaat het eerstvolgende lintje naar Rini, wijkverpleegkundige van Vivent, steun en toeverlaat in coronatijd.

D. Vos, 7 mei 2020 

Foto: Rieky Schalken maakte dit beeld van een liefdevolle vrouw, moeder, engel.